Cagimizin bir gerekliligi olarak kadinlar calisma hayatinda aktif olarak rol almaya basladilar. Bununla birlikte bir cok vasfi olan kadinin da ikilemleri artti. Anne olmak mi, calisarak kendini ifade eden birey olmak mi yoksa iyi bir es olmak mi...... Bu sekilde uzayip gider bu icinden cikilmaz durum.
Calisan bir anne olarak benim tercihim kizimdan yana oldu. Minikfistik dogmadan once iznim bittiginde kizimi babaannesine emanet ederek ise donecektim. O zamanlar bunu yapabilecegimi saniyordum inaniyordum da buna. Ta ki ayrilik zamani yaklasana kadar. Gunler gunleri kovalayip ise baslama vaktim yaklastikca uykularim kacmaya basladi, bitanemden; :minikfistigimdan bana en cok ihtiyaci oldugu zamanda nasil ayrilabilirdim? Dunyasi benden ibaret olan kuzumun o minik kalbini oksuz birakip annesi varken onu annesizlige nasil mahkum edebilirdim? Ben bu kadar caresiz, aciz olamazdim, olmamaliydim. Nasil olsa eninde sonunda calismaya baslayacaktim ama bu kadar erken degil. Eger ben melegimi birakirsam vicdanim benim pesimi omur boyu birakmayacakti.
Nicin calisiyordum isimi cok sevdigimden mi? Hayir. Ihtiyactan mi ? Hayir. Peki bunlari bi kenara biraktigimda hangi neden minikfistigimdan daha onemli olabilirdi ki. Kizima kazandigim parayla bensiz gecirdigi zamanlari satin alabilecek miydim. O minicik kalbine isleyen annesizligi sokup alabilecek miydim. En azindan 2 yil minikfistigima ait olmaliydim, bebeklikten cikip cocuk oldugunda, ilk disini cikardiginda, ilk kelimesini soylediginde, emeklemeye basladiginda, ilk adimlarini atip duse kalka yurumeye basladiginda yaninda ben olmaliydim. Dustugunde kaldirani, agladiginda sarilani, ilk arkadasi ben olmaliydim. Onu sevmek demek uzaktan sevmek demek olmamalaliydi benim icin.
Zaman o kadar hizli geciyor ki bir su misali akiyor adete. Keske dememek icin eger imkanimiz varsa bir surede olsa cocuklarimiza kendimiz bakalim. Cunku bir cocuga annesinden iyi kimse bakamaz, onun dilinden annesinden daha iyi kimse anlamaz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder