Calisan Anne Sendromu

     Cagimizin bir gerekliligi olarak kadinlar calisma hayatinda aktif olarak rol almaya basladilar. Bununla birlikte bir cok vasfi olan kadinin da ikilemleri artti. Anne olmak mi, calisarak kendini ifade eden birey olmak mi yoksa iyi bir es olmak mi...... Bu sekilde uzayip gider bu icinden cikilmaz durum.
     Calisan bir anne olarak benim tercihim kizimdan yana oldu. Minikfistik dogmadan once iznim bittiginde kizimi babaannesine emanet ederek ise donecektim. O zamanlar bunu yapabilecegimi saniyordum inaniyordum da buna. Ta ki ayrilik zamani yaklasana kadar. Gunler gunleri kovalayip ise baslama vaktim yaklastikca uykularim kacmaya basladi, bitanemden; :minikfistigimdan bana en cok ihtiyaci oldugu zamanda nasil ayrilabilirdim? Dunyasi benden ibaret olan kuzumun o minik kalbini oksuz birakip annesi varken onu annesizlige nasil mahkum edebilirdim? Ben bu kadar caresiz, aciz olamazdim, olmamaliydim. Nasil olsa eninde sonunda calismaya baslayacaktim ama bu kadar erken degil. Eger ben melegimi birakirsam vicdanim benim pesimi omur boyu birakmayacakti.
     Nicin calisiyordum isimi cok sevdigimden mi? Hayir. Ihtiyactan mi ? Hayir. Peki bunlari bi kenara biraktigimda hangi neden minikfistigimdan daha onemli olabilirdi ki. Kizima kazandigim parayla bensiz gecirdigi zamanlari satin alabilecek miydim. O minicik kalbine isleyen annesizligi sokup alabilecek miydim. En azindan 2 yil minikfistigima ait olmaliydim, bebeklikten cikip cocuk oldugunda, ilk disini cikardiginda, ilk kelimesini soylediginde, emeklemeye basladiginda, ilk adimlarini atip duse kalka yurumeye basladiginda yaninda ben olmaliydim. Dustugunde kaldirani, agladiginda sarilani, ilk arkadasi ben olmaliydim. Onu sevmek demek uzaktan sevmek demek olmamalaliydi benim icin.
     Zaman o kadar hizli geciyor ki bir su misali akiyor adete. Keske dememek icin eger imkanimiz varsa bir surede olsa cocuklarimiza kendimiz bakalim. Cunku bir cocuga annesinden iyi kimse bakamaz, onun dilinden annesinden daha iyi kimse anlamaz.

 
   

Minik Fistigin Ilk Ayi

     Minik balim, yavrularin guzeli...
     Cuma gunu namazdan sonra saatler 14:08'i gosterirken gul cemalini gordum ve sana o an asik oldum. Asir gibi gelen yarim saat sonunda da kucagima aldim seni. Odaya ciktigimizda ne sesin cikiyordu ne gozlerini acabiliyordun tam olarak. Minik mucizem yanimdaydin iste. Son aylari hep seni merak ederek gecirmistim ama bu kadar guzel olacagini hic hayal etmemistim, daha dogrusu edememisim. Hani cennetti anlatirken tarif etmeye anlatmaya kelimeler yetmez derler ya sende benim dunyadaki cennetimdin. Kelimeler kifayetsiz kalmisti senin karsinda. Sen dunyama geldiginden beri zaman o kadar guzel geciyordu ki benim icin dogumda kucuk bir operasyon gecirmeme ragmen hicbirseyim kalmamisti adeta ben de yeniden dogmustum seninle. Aksam deden, buyuk amcalarin ve halanin ziyaretiyle gozlerin acilmisti sanirim tabi acilmak denirse kisik kisik bakiyordun hala. Ziyaret bittiginde vakit epey olmustu.
     Anneanen ve babaannen uykucu cikmis hastane odasinda horul horul uyurlarken ben bir dakika gozumu kirpmamistim, tum yorgunluguma ragmen seni izlemekle mesgulken birden siyahimsi kustun yerimden zor kalkiyordum telasla anneanneni uyandirdim hemsireyi aradigimizda bunun normal oldugunu mekonyumunu attigini soylediginde rahatladim. Iste o an anladiki annen annelik ic guduselmis ve bu panik annenin sogukkanliligi o anda tavan yapmis. Ha bu arada baban ne mi yapiordu? Dayinla evde horul horul uyuyordu😊
     Sabah olmus ve eve gitmek icin hazirliklara baslamistik. Doktorumuz vizitini yaptiktan sonra taburcu olmamiza vize cikti. Nihayet 3 gunluk hastane maceramazin sonuna gelmistik yanimizda paha bicilemez hazinemizle birlikte. Eve dondugumuzde hersey bambaskaydi. Artik tum vaktimizi uyusanda seninle geciriyorduk. Gozunu acti, esnedi, suraya bakti, bunu yapti daha neler neler. Evimize nese getirmistin.
     Ilk hafta sonunda uykuya asiri meyilli olmandan suphelenen annen doktorun yolunu tuttu ve sariliginin biraz yukseldigini ogrendik. O kadar halsizlesmistin ki yolda babana arabayi durdurtup nefes aliyor musun diye kontrol etmistim. O korkuyu omrum boyunca unutmayacagim sanirim. Doktorumuz daha sik beslenmen gerektigini ve iki gun sonra kontrole gelmemizi korkulacak birsey olmadigini soylediginde bi nebzede olsa rahatlamistim. Kontrolumuzde sariliginin dustugunu ogrendik cok sukur. Sen canlandikca banada hayat geldi
     Ve Minikfistigim sen hergun biraz daha buyudun, gelisin bayram oldu bize. Cok sukur bin sukur seni bana verene.... Annen.